Paco Rabanne

Wszystkie dziedziny życia podlegają uwarunkowaniom kulturowym i socjologicznym, zatem niczym zaskakującym nie będzie wskazanie podobieństw i wzajemnych powiązań formalnych czy analogii wizualnych pomiędzy modą, tj. ubiorem, a np. architekturą. Dzięki projektowaniu cyfrowemu i wprowadzeniu na rynek lekkich technologii architekci mają możliwość transponowania technik kojarzonych raczej z tekstyliami, jak np. nadruki czy koronki12 . Szczególnie gorliwie wykorzystuje te środki wyrazu pracownia Herzog & de Meuron, stosując plecione konstrukcje (Stadion Olimpijski w Pekinie, 2008)13 czy też pikowanie fasady (Prada Epicentre, Tokio, 2003)14 . Świetny przykład stanowi także nasz polski pawilon zaprojektowany i zrealizowany na Expo 2010 w Szanghaju. Młodzi autorzy (W. Kakowski, M. Mostafa, N. Paszkowska), poszukując kulturowych odniesień, sięgnęli tu do inspiracji ludową wycinanką. To obiekt designerski, tak jak przykład fotel Crochet chair Marcela Wandersa, który wygląda tak‚ jakby wykonano go w całości z delikatniej koronki.

W celu wzmocnienia doświadczenia na wielu poziomach percepcji z końcem XX i na początku XXI wieku atrakcyjnym dla modowych marek konceptem stał się bezpośredni sposób powiązania przestrzeni prezentacji kolekcji ze spektakularną przestrzenią architektoniczną. Fascynujące oprawy dla najsłynniejszych modowych firm tworzą star architekci, m.in. Herzog & de Meuron, Renzo Piano, Frank Gehry, Jean Nouvel czy Rem Koolhaas. Transponując cechy, wzorując się na kształtach charakterystycznych w kolekcjach danej marki, nawiązując do przyświecających im koncepcji ideowych, architekci wizjonerzy tworzą niespotykane przedtem bryły miejskich zabudowań. Kreują przestrzenie galerii o zaskakujących rozwiązaniach technologicznych i formalnych z wyszukanymi innowacyjnymi zestawieniami materiałowymi. Ekspozycje ubrań i akcesoriów nabierają wraz ze strukturą architektoniczną wymiaru dzieła.

Interdyscyplinarność sztuk projektowych.

Koncepcja interpassive shopping, która jest wynikiem badań przeprowadzonych przez Rema Koolhaasa, dała początek modowym architektonicznym trendom. W 1999 roku na Uniwersytecie Harvarda architekt wraz ze studentami opracował wytyczne dla koncepcji interpersonalnych zakupów. Wspólnie dowiedli, że sprzedaż w sklepach wzrasta, gdy zakupy są robione bez presji generowanej przez otoczenie.

Zaobserwowano, że intrygująca bryła i ciekawa aranżacja wnętrz sklepowych oraz nazwisko uznanego twórcy wpływają na wzrost popularności firmy, kształtując tym samym jej nowy wizerunek. Koolhaas, zaprezentowawszy wyniki, prawie natychmiast mógł je zweryfikować w praktyce. Dostał propozycję zaprojektowania sklepów Prady (Nowy Jork16 , Los Angeles), które wkrótce uruchomiły sklepy w tej konwencji zaprojektowane przez innych znanych architektów i firmy modowe. Trend stał się powszechny, stąd też tak wiele w ostatnim czasie pomysłów przekształcenia nowoczesnych powierzchni handlowych w centra kulturalno-wystawiennicze. Architekci wykorzystują dostępne technologie high-tech i różne możliwości ekspresji, szczególnie w wyrażeniu subtelnych przezroczystości, światła i ruchu. Domy handlowe Diora i Chanel należałoby nazwać właściwie galeriami sztuki. Podobnie rzecz ma się z firmą Armani, która zleciła projekt swojego sklepu Massimiliano Fuksasowi. Koniecznie trzeba tu wymienić także P&C w Kolonii autorstwa studia projektowego Renzo Piano, projekt TriBeCa Franka Gehry’ego w Nowym Jorku czy sklep Tod’s projektu Toyo Ito w Tokio17.

Rozwój nowej architektury komercyjnej jest trendem szczególnie widocznym w Japonii, gdzie powiązany z tendencjami w modzie reprezentowany jest przez wiele architektonicznych perełek zaprojektowanych przez japońskich i zagranicznych architektów. 18 Betonowy ornament na fasadzie tokijskiego sklepu Tod’s projektu Toyo Ito, nawiązujący do kontekstu miejsca i transponujący w sposób syntetyczny wygląd sąsiadujących drzew, może być odbierany jako manieryczna, arbitralnie nałożona dekoracja, tymczasem jest pomyślany jako zasadniczy element konstrukcyjny budynku. W wyniku zastosowania w jednej płaszczyźnie wypełnień w postaci przeszkleń stanowi także odniesienie do metamorfozy ażurowej tkaniny. Rozpatrywana wraz z integralnie zaprojektowanym elementem oświetlenia w technologii LED generuje transparentność, co dematerializuje i nadaje formie efekt lekkości, czyniąc architekturę zmiennym multimedialnym obiektem o znamionach dzieła sztuki.

INTERAKTYWNOŚĆ SZTUK PROJEKTOWYCH
Beata Gibała- Kapecka

Paco Rabanne

Od architekta do projektanta mody i perfumiarza.

Sukces paryskiego projektanta Paco Rabanne w branży mody był praktycznie głęboko zakorzeniony w losie. Pochodzący z Hiszpanii Francisco de Rabanne da Cuervo (w skrócie „Paco”) wraz z matką uciekł do Paryża podczas hiszpańskiej wojny domowej. We Francji jego matka podjęła pracę jako krawcowa w dużym domu projektowym Balenciaga. Paco początkowo studiował architekturę, ale jego pragnienie pracy w modzie wkrótce zwyciężyło, gdy zaczął tworzyć biżuterię dla najbardziej znanych domów mody, w tym Givenchy, Dior i oczywiście Balenciaga. Chociaż już z powodzeniem współpracował z największymi markami w modzie, prawdziwy punkt zwrotny i wielki przełom w karierze Paco Rabanne’a przyszedł w 1968 roku, kiedy zaczął współpracować z Puig, międzynarodową firmą działającą w branży modowej i perfumeryjnej. Dzięki tej współpracy narodziły się Paco Rabanne Fragrances. Jego pierwsze perfumy dla mężczyzn, Paco Rabanne pour Homme, zostały nazwane niezwykle klasycznym zapachem, który raz powiewający zapach będzie trudny do usunięcia z miłej pamięci. W końcu linia zapachowa stała się tak popularna, że ​​firma zbudowała własną fabrykę perfum w Chartres we Francji.