Millie Winters/ Miecz na zdjęciach reprezentuje bitwę z anoreksją, którą wygrałam.

Bitwa trwa, a ja będę robić wszystko, co w mojej mocy, aby wygrywać! Ta choroba nieświadomie zabiera tyle radości i zabawy, i jestem bardzo wdzięczna, że mogę podzielić się z wami tą historią. Jestem pewna, że czytają to dziewczyny i chłopcy, którzy również zmagają się z tą straszną chorobą, ale nie poddawaj się! Wiem, że trudno sobie wyobrazić wyjście, zrezygnowałam z siebie, ale musisz wiedzieć, że jest droga powrotna, więc spróbuj się odnaleźć i pamiętaj, że każdy krok we właściwym kierunku zaprowadzi Cię dalej twój powrót do zdrowia.

Na początku 2021 moje życie wywróciło się do góry nogami; Stałam się ofiarą choroby, która niestety jest bardzo powszechna, ale niewiele o niej wiadomo powszechnie i nazywa się Anoreksja…Zawsze byłam na skraju utrzymania prawidłowej wagi lub niedowagi, ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy schudłam prawie 20 kilogramów. Zdałam sobie sprawę, co się ze mną dzieje, kiedy nie byłem już w stanie robić zakupów, a po tym, jak zdałem sobie sprawę, że moje serce bije tak wolno, zacząłam się bać, że przestanie bić, zdałam sobie sprawę, że nie będę w stanie wyjść z tego sama. W tym samym tygodniu zrobiłam ogromny krok i powiedziałam mojemu doradcy, który pomaga mi z moim autyzmem, o tym, co się ze mną dzieje. Potem zamieszkałam z mamą na miesiąc, co pomogło, mimo że niezwykle trudno było opuścić moje „bezpieczne” otoczenie. Po tym miesiącu w końcu udało mi się powiedzieć mojemu zaburzeniu odżywiania, żeby się odpierdolić. Nigdy nie zapomnę mojej pierwszej miski płatków owsianych, po której nastąpił ekstremalny głód. Od tego czasu odzyskałam 12 kilogramów. Droga przed nami jest długa. Fizycznie jestem na właściwej ścieżce, co sprawia, że ludzie wokół mnie myślą, że wszystko wróciło do normy, założenie często przyjmowane, ale często niesłuszne. Mentalnie to wciąż codzienna walka z pokusą, by ten mały głosik w mojej głowie przejął kontrolę. Ponieważ tak to jest; Chcę jeść i dbać o siebie, ale ten cichy głosik w mojej głowie nigdy nie powie mi, że jestem wystarczająco dobry. Ale to nie znaczy, że nie warto walczyć! Teraz, gdy znów odzyskałam głos, znów cieszę się życiem i wszystkim, co mnie otacza. Całkowicie odizolowałam się od świata zewnętrznego; Musiałam rzucić edukację, zaniedbałam kontakt z przyjaciółmi i okłamałam mamę, bo bałam się pozbyć zaburzeń odżywiania i żyć swoim życiem. Najtrudniejszą rzeczą w tej chorobie jest to, że skłoni cię ona do uwierzenia, że jest twoją najlepszą przyjaciółką; sprawia, że czujesz, że masz kontrolę, jakbyś w końcu był coś wart, jakbyś miał cel. Ale wtedy ta choroba zyskuje większą kontrolę nad tobą, wtedy zaczynasz zdawać sobie sprawę, że to nie twój przyjaciel, ale wróg, który nie cofnie się przed niczym, by przerzedzić cię do punktu, w którym tylko śmierć będzie wydawała się dobrym sposobem na pozbycie się jej. I niestety nadal zdarza się to często. Szczególnie młodym dziewczętom w wieku od 10 do 18 lat z całą pewnością zdarza się to również chłopcom, dla których sięganie często może być jeszcze większym krokiem. Osoby te mogą nie otrzymać odpowiedniej pomocy lub być umieszczane na listach oczekujących na wiele miesięcy, zanim nawet zbliżą się do uzyskania potrzebnej im opieki. Niestety sam przez to przechodziłam. Będę musiała poczekać łącznie ponad 6 miesięcy, aż uzyskam potrzebną pomoc. Miałam jednak szczęście znaleźć siły i samej zmienić niektóre rzeczy, ale dla większości ludzi ta siła przychodzi za późno…

Nie trać nadziei, bądź silny. Idź dalej. Będzie kolejna szansa, będzie kolejna miłość. Ale nigdy nie będzie innego ciebie. Jesteś na tej ziemi z jakiegoś powodu i nie po to, by się skurczyć.

Katrin Belen

Stockholm 09.08.2021