Mój skromny doc. daje kobietom nadzieję i radość z życia, Zresztą w moich pozostałych doc. tzw. społecznych w konkluzji pozostaje zawsze nadzieja, nie lubię widza pozostawiać w zawieszeniu, bez zielonego światełka w tunelu. Dziś po dwu latach od dnia premiery filmu „ Kocham życie „ mogę poczuć się spełniony. początek realizacji nie był łatwy, generowanie pieniędzy, a przede wszystkim w którą stronę pójść, jeżeli chodzi o koncepcję filmu. Po pierwszym dniu zdjęciowym byłem kompletnie rozbity, zawiesiłem myślenie o tym projekcie, wszystko poszło nie tak i w pewnym momencie pojawiła się w głowie myśl, że powinien to być obraz inny od pozostałych z tego gatunku, gdzie bohaterka odchodzi, w moim projekcie jest odwrotnie, bohaterka robi reset swojego dotychczasowego życia, potrafiąc cieszyć się na nowo, tym wszystkim, co do tej pory w jej życiu zdawało się czymś banalnym, czy wręcz nie istotnym. Teraz potrafi kochać życie i każdą jego sekundę, nie szczędząc czasu dla rodziny i pracy w fundacji, która ma za zadanie wspierać inne kobiety w podobnej sytuacji.
Ta całkowita przebudowa koncepcji filmu, spowodowała, że postanowiłem zaprosić do tego projektu moje dwie znakomite przyjaciółki aktorki jeszcze z lat 80-tych Iwonę Katarzynę Pawlak i już św. pamięci Hanię Dunowską, One wspólnie z bohaterką Marzenną Lewandowską pociągnęły ten temat w kierunku wcześniej obranym przeze mnie, praca z Nimi, to było wielkie uroczysko, starałem się zadbać o cudowny klimat, dając Im całkowitą swobodę wypowiedzi i zachowania podczas kręcenia kolejnych scen. co zaowocowało wielkim sukcesem w Polsce i świecie.
Jednak nie sposób tutaj wspomnieć o mojej producentce Ani Davis z LA, której zaproponowałem współpracę, co spotkało się z bardzo pozytywnym odzewem. Ania wykonała dużą pracę na rzecz pozyskiwania środków na dokończenie projektu. To niezwykle inteligentna i mądra osoba o dużej intuicji, wiedząc jaką wartością może stać się dla tego filmu. To dzięki Niej film mógł zaistnieć na wielu festiwalach w całym świecie w tym wygrany Festiwal w Tokio w kategorii Doc. i nominacja za muzykę i montaż. Pokaz na festiwalu w LA, gdzie był nominowany do nagrody Polskich Filmów wzbudził ogromne zainteresowanie, nie tylko wśród publiczności, ale też wielu gwiazd Hollywood. Całość tego niezwykłego obrazu z ogromną przyjemnością i jako honorem postanowiła cudownie spuentować moja ulubiona aktorka i wierna przyjaciółka od wielu lat Catherine Le Blanc, co jest często odbierane jako wspaniałe dopełnienie pełne w każdym szczerym słowie, kierowane przede wszystkim, do kobiet całego świata, dodając jak ważna jest poprawna komunikacja ciała z Duszą i jej konsekwencje, co akurat w tym filmie udało się wyrazić w bardzo subtelny sposób, dający wiele do myślenia, nie tylko kobietom, ale i mężczyznom. Twierdzę, że w tym filmie niezależnie od płci, każdy znajduje cząstkę samego siebie, a to już jest sukces. Mam świadomość, że wielu twórców w swoich filmach bohaterki skazuje na powolne umieranie, grając tym procesem niekiedy pół filmu oczekując łez u widza. często odbierając za to nagrody festiwalowe, ja nie muszę, do tej pory jestem dumny z tego, że mój skromny doc. daje kobietom nadzieję i radość z życia. Zresztą w moich pozostałych doc. tzw. społecznych w konkluzji pozostaje zawsze nadzieja, nie lubię widza pozostawiać w zawieszeniu, bez zielonego światełka w tunelu.
Zjawił się jak nieproszony gość, bez pukania…
List do Marzenki.
Mimo iż tęcza traciła kolory a dzień owiany był chmurami, słońce zaczęło Ci szeptać o szczęściu, radości i o sensie istnienia, objęło Cię w uścisku tuląc promiennym ramieniem i poczułaś zapach kwiatów i oddech powracającego życia. Spójrz dookoła, jaki piękny świat, jak wszystko wokół Cię woła, spójrz w Niebo… Dałem Ci nowe życie, to wszystko jest dla Ciebie, zobaczysz słońce znów się zapali, budząc do życia wszystko w oddali.
Jaki figiel Ci dziś dzień wykręci, czy pozwoli Ci królować do zmierzchu, czy pobawi się z Tobą w chowanego, czy też całkiem odpuści i pójdzie odpocząć. Otacza Cię dziś grobowa, cisza, przecierasz oczy rąbkiem jawy i budzi Cię muśnięcie życia. Dziś Twoim sługą deszcz, uśmiech Twój gasi, to dzień czarny od myśli, to czas przemijania, na siłę odsuwasz od siebie pustkę dnia, starasz się nie patrzeć w szarości ścian, pomyślałaś monotonia i szarość kiedyś znikną. Spójrzałaś na świat oczyma wiary. Może dziś znajdziesz Marzenko to jedyne słowo, które pomoże Ci opisać to pragnienie.
Dbaj dziś o chwile, ciesz się nimi, one tak szybko mijają, jak wiatr umykają nam godziny, które tak bardzo kochamy, zbyt krótkie są te dni, których tak bardzo pragniemy. Czekałaś na tę chwile z nadzieję, że uleczą wszystkie Twoje rany, że będą jak balsam, jak krople deszczu po suszy, chociaż nigdy nie będą trwać wiecznie pragniesz zdobywać te najlepsze, ujmujące za serce, płynące szczęściem chwilę. Czy zaświeci słońce, czy ciemne chmury okryją poranek, walcz choć siły ci brak, walcz! siła jest w Tobie. Kiedy deszcz zagości najważniejsze jest to, żeby mieć kogoś, kto wraz z tobą będzie dzielić trudne chwile i otworzy swoje serce i wpuści nadziei blask, znajdzie czas dla ciebie, pozbiera twoje czarne myśli i wyśle je do piekieł. Bo miłość dwojga ludzi, to pokój duszy, to w końcu przestrzeń nasączona odpowiedzialnością. Dałaś się w końcu ponieść wyobraźni, zatrzymałaś czas, nie poddałaś się, chciałaś uwierzyć, że z wiarą możesz wszystko i postarałaś się o nowe Niebo, życie. Dla Ciebie był cały świat, chociaż nieraz czułaś za sobą oddech zwątpienia, nie oglądałaś się za siebie, chciałaś dogonić marzenia. Twoje marzenia były piękniejsze niż kwiaty, krążyły wokół Ciebie, roznosząc zapach nowego życia, sięgały do Nieba nieznanych im jeszcze stron.
Łap życie, kochaj je i szalej, nie pytaj co dalej, bierz życie pełnymi garściami, nie czekaj na szczęśliwe dni, bo czas ucieka, lecz szczęściu otwórz drzwi. Jeszcze to co było wczoraj wydawało się trudne, lecz jest już dzisiaj, więc weź głęboki oddech, przestrzeń dookoła wypełnij dobrymi myślami i sercem przyjaznym, czasem piękne chwile, pełne wzruszeń, tęsknot niewypowiedzianych w twoim sercu to fundament do nowego życia.
Tam gdzie cisza czar roztacza, o poranku w blasku zorzy wróżki kąpią się w kropelkach rosy. Witaj dzień z radością. Niech przyjaciele serdecznością Cię ogrzeją, w tej magii odgrywasz znaczącą rolę, poczuj smak życia, niech miłe myśli wciąż z Tobą będą, wspomnienia są dobre, gdy dają natchnienie, nie opuszczaj wyścigu o życie, sędzią twojego losu jest Bóg. Dąż do marzeń spełnienia, w miłości odnajdziesz natchnienie.
Wita Cię dzień nowy, to co było jest jak sen, patrz do przodu a nie wstecz, życie to taka piękna rzecz. Chwytaj chwilę, dbaj o nie, masz ich przecież tyle, oczy Twoje są spojrzeniem duszy znajdziesz w nich zawsze coś co Cię wzruszy.
Życzę ci Marzenko uśmiechu i radości na twarzy. Popatrz na świat, wznieś myśli ponad burzowe ciemne chmury, niech napełni się pierś twoja słonecznym blaskiem, niech roztopi niemocy lodowe mury, zobacz i poczuj magię powszednich dni, zrób co w twojej mocy, ubierz tęczę w kolory, ucz się żyć. Czujesz samotność i smutek, lecz trwa to przecież chwilę, już ktoś biegnie lasem polem, aby być przy Tobie, poczuć, że znów żyjesz.
Marzenko Ziemia bez Ciebie byłaby pusta, twój wewnątrz spokój tworzy pogodę ducha, wszechświat znów staje się łaskawy, zmysłami dotykasz góry, za chwilę spotka się coś szczęśliwego, poczujesz powracające siły, uciesz się widokiem słońca i księżyca niech sercu dzieją się czary, zastanawiasz się wciąż dlaczego to właśnie ty, to niedorzeczne.
Bóg podarował Ci ósmy dzień tygodnia, człowiek potrzebuje Boga, aby przetrwać w życiu ciężkie chwile. Patrząc dziś na budzące się słońce, lśniące od rosy kwiaty, chciałabym, aby te cuda towarzyszyły tobie przez całe życie.
Halina Rosa.
Rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym wśród kobiet w Polsce.
Rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym wśród kobiet w Polsce. Według danych Centrum Onkologii – Krajowego Rejestru Nowotworów – liczba zachorowań przekroczyła w 2017 roku ilość 18000 przypadków rocznie, wzrastając w ciągu dwóch ostatnich dekad o około 10 000.
W 2017 roku wykryto 18667 nowych przypadków raka piersi oraz stwierdzono 6741 zgonów z tego powodu. Pod względem ilości zgonów, rak piersi od kilku lat plasuje się w czołówce wśród nowotworów złośliwych. W 2017 roku jest drugim, po raku oskrzeli i płuca, nowotworem złośliwym powodującym najwięcej zgonów wśród kobiet w Polsce.
Największą zachorowalność notuje się u kobiet w przedziale wiekowym 55-65 lat, u młodszych jest ona znacznie mniejsza. Najwięcej zgonów zarejestrowano wśród kobiet w szóstej i siódmej dekadzie życia (51-69 lat). Rak piersi u mężczyzn występuje bardzo rzadko – w 2017 roku zachorowało 138 mężczyzn, najwięcej w siódmej dekadzie życia.
Jeśli chodzi o rozmieszczenie geograficzne, najwięcej zachorowań na raka piersi wśród kobiet statystyki podają dla województwa mazowieckiego i śląskiego, zgony z powodu raka piersi wśród kobiet również są w Polsce najczęstsze dla tych regionów. Najwięcej mężczyzn choruje na raka piersi w województwach wielkopolskim i mazowieckim.
dr hab. n. med. Tomasz Jastrzębski, prof. ndzw. GUMed
Klinika Chirurgii Onkologicznej
Uniwersyteckie Centrum Kliniczne w Gdańsku
https://www.onkonet.pl/dp_np_rakpiersi.php
ZBIGNIEW GAJZLER
On kocha piękno kobiety.
Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej; artysta i fotografik. Od 2000 roku realizuje własne filmy autorskie, w szczególności dokumentalne, których bohaterami są osoby związane z powiatem pabianickim.
Wyreżyserował m.in. „Eduard Julius Vortheil”. Sny i marzenia pioniera fotografii” (2002), „Sarid” (2005), „Maestro” (2007), „Skazani na Sybir” (2009).
„Sarid” to film opowiadający o zagładzie Żydów z pabianickiego getta. Kanwą do jego powstania były losy ocalonego z holokaustu A. Bartela- Bicza urodzonego w Pabianicach w 1927 roku. Film prezentowany był na wielu festiwalach filmów na arenie krajowej i międzynarodowej m.in. w Polskim Instytucie Kultury w Londynie podczas Światowego Dnia Pamięci Ofiar Holocaustu, Cinematec w Tel-Aviv, Festiwalu Filmowym w Berlinie, na uroczystym pokazie w Melbourne, gdzie otrzymał wyróżnienie. Film prezentowany podczas obchodów Światowego Dnia Holocaustu w Rzymie zdobył uznanie wśród Polonii pochodzenia żydowskiego oraz otrzymał Czerwoną Gwiazdę Dawida (nagroda Magen David Adom Australia).
„Maestro” jest filmem opowiadającym o światowej sławy pianiście Karolu Nicze – mieszkańcu Pabianic, artyście, finaliście konkursu Chopinowskiego.
Ponadto Zbigniew Gajzler w 2012 roku wyreżyserował film „Maratończyk”, którego głównym bohaterem był niepełnosprawny sportowiec z Pabianic Krzysztof Jarzębski.W 2014 roku zaprezentował dokument „Na granicy…” opowiadający o osobach uzależnionych od alkoholu mieszkających w pabianickim ośrodku Granica. Film cechują mocne teksty, trudne, ale poruszające historie. „Znam bardzo wielu cudownych ludzi, którzy się uzależnili i nie mogli sobie poradzić z takim problemem. Nie był to łatwy temat. Ci wszyscy ludzie stoją na granicy życia i śmierci. Musiałem się zetknąć z ludźmi z pokiereszowanym życiem. Realizacja była uwarunkowana finansami” – mówi reżyser. Operatorem i montażystą filmu był Witold Szulc, muzykę napisał Michał Lorenc.
Pierwszy pokaz dla gości i dziennikarzy odbył się w Starostwie Powiatowym, które wspomogło realizację film „Kocham życie” to dokument opowiadający o przeżyciach kobiety, która przed laty zachorowała na raka piersi. Przedstawia jej walkę o życie. Zdobył on nagrodę w kategorii najlepszy film dokumentalny krótkometrażowy i za najlepsze przesłanie podczas Festiwalu Top Indie Film Awards – konkursie niezależnych twórców filmowych, który odbywa się cyklicznie w Tokio.
Był nominowany za montaż i muzykę. Film będzie prezentowany podczas XX Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles (listopad 2019 r.). „Ten film powstał z miłości do kobiet i pragnienia ukazania życia, a nie śmierci. Bohaterkę dokumentu, Marzenkę wypatrzyłem na antenie łódzkiej telewizji w jednym z wywiadów i od razu wiedziałem, że o jej historii chcę opowiedzieć. Myślę, że film może wnieść dużo ciepła i nadziei oraz być przykładem miłości w dobrym i złym. A dedykuję go wszystkim kobietom dotkniętym tą straszną chorobą.”- powiedział Zbigniew Gajzler, reżyser filmu.
Reżyser ma na swoim koncie także nagrody ogólnopolskie. W 2010 roku został odznaczony Krzyżem Zesłańców Sybiru za film „Skazani na Sybir”. W 2012 roku za całokształt działalności Marszałek Województwa Łódzkiego przyznał mu nagrodę za „osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury oraz szczególne zaangażowanie w pracę na rzecz kultury.” W roku 2014 został uhonorowany odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Filmy będące produkcją Pana Zbigniewa Gajzlera są na wysokim poziomie artystycznym, mają wydźwięk międzynarodowy, zajmują zaszczytne miejsca na ważniejszych festiwalach doku-
mentu i filmów w kraju i na świecie. Trafiły do szkół i muzeów jako materiał edukacyjny dla młodych pokoleń.
W Nowej Rudzie, mieście filmowym znajduje się aleja gwiazd, gdzie m.in. obok L. Niemczyka, J. Stuhra i K. Zanussiego, J. Machulskiego i noblistki Olgi Tokarczuk, znajdziemy odcisk dłoni naszego reżysera Zbigniewa Gajzlera. „Co za zbieg okoliczności. Jestem uwieczniony w alei obok naszej noblistki Olgi Tokarczuk. To prawdziwy zaszczyt.” powiedział reżyser, gdy usłyszał o Noblu przyznanym Polce w dziedzinie literatury za 2018 rok.
W 2011 roku reżyser w otrzymał tytuł „Ikony Kultury Pabianic”.
Celem projektu było wyróżnienie artystów związanych z Pabianicami oraz przedstawienie ich twórczości. Uznano go za wybitnego twórcę kultury, który promuje powiat pabianicki. Miasto Pabianice i powiat zyskują tym samym uznanie wśród osób z kręgu kultury i filmu. Na uwagę zasługuje fakt iż w 2015 roku otrzymał tytuł zasłużony dla Miasta Pabianic. Poprzez swoją twórczość utrwala dziedzictwo kulturowe, gromadzi i chroni jego pamiątki w Polsce, uświadamiając odbiorcom historyczną prawdę. Jego filmy trafiają m. in. do osób młodych utrwalając w ten sposób pamięć dramatycznych losów ludzkich.
Oddanie i poświęcenie z jakim Zbigniew Gajzler tworzy filmy dokumentalne przyczynia się do pozostawienia trwałego śladu miłości do ojczyzny i prawdy historycznej dla kolejnych pokoleń. Jego działalność ma istotny wpływ na rozwój i upowszechnianie kultury w Polsce oraz ochronę kultury i dziedzictwa kulturowego.
http://www.powiat.pabianice.pl/aktualnosc-9-1296-zbigniew_gajzler_uhonorowany.html
Reżyser Zbigniew Gajzler, autor filmu Kocham życie wraz z bohaterką Marzeną Lewandowską i producentką Anną Bober Davis uczestniczyli w światowym wydarzeniu. 14 października świat uczestniczył w internetowej Międzynarodowej Konferencji Kobiet z całego świata, która poświęcona była rakowi piersi i walce z nim. Został wyemitowany film Kocham życie, a potem odbyła się dyskusja. Marzena Lewandowska podzieliła się swoimi przemyśleniami i odczuciami po filmie wraz z reżyserem i scenarzystą Zbigniewem Gajzlerem oraz producentką filmową Anną Bober Davis. Wydarzenie poprowadziła światowej sławy mówczyni i autorka bestsellerów Linda Larsen oraz Amina L./Stella Polare, całe wydarzenie zainicjowała góralka z Zakopanego, artystka, designer Halina Rosa.
To było niesamowite spotkanie i przeżycie, połączyły się kobiety z całego świata Bahrajnu, Szwecji, Polski, USA, panowała cudowna energia, Wielki Duch, jesteśmy razem w tej walce, mobilizujemy i podnosimy świadomość kobiet o raku piersi. Nasze hasło to > Kobieto myśl różowo i zaplanuj mammografię, Nie zwlekaj!
